Les Jardins de Sardy in de buurt van Bergerac (Dordogne, Frankrijk) bezocht ik in oktober 2018. Op een windstille, zonnige namiddag reden we vanaf de rivier de Dordogne stijl omhoog. Volgens de website zou de tuin ook laat in de herfst nog open zijn. Tot onze verrassing was de parkeerplaats leeg – wat ons direct een prachtig zicht op de herfstcyclamen gaf. Het toegangshek was dicht. Wat jammer, want de glimp die wij opvingen van de ‘cour’ was veelbelovend.
We waren net van plan teleurgesteld rechtsomkeert te maken toen ik beweging achter het keukenraam zag. ‘Ik probeer het nog even!’ riep ik naar mijn reisgenoot. Kort daarna werden we allerhartelijkst ontvangen en uitgenodigd onze picknicklunch te gebruiken op het terras van het ‘café’, al gesloten omdat het seizoen voorbij was. Wat zaten we goddelijk in het zonnetje, met een prachtig uitzicht. En dan moest de tuin nog komen.
Madame verontschuldigde zich: nu de asters uitgebloeid waren, was de tuin eigenlijk niet interessant genoeg meer om te bezoeken, maar natuurlijk mochten we net zo lang rondlopen als we wilden. Aangezien de tuin in haar ogen niet echt presentabel meer was, hoefden we geen toegang te betalen.
MaarMadame onderschatte echt de schoonheid van deze tuin, ook in het naseizoen. We dwaalden de hele middag door een tuin die verrast door het gebruik van diepte (een helling), beplanting (veel bijzondere bomen en struiken) en weelderige vaste planten. Een echt Europese tuin, want we troffen een mix van Italië, Engeland en Frankrijk. De Italiaanse invloed zien we om te beginnen in de structuur rondom het huis en bijgebouwen: een cour met grote potten .
Vanaf de cour kijken we neer op een terras met een strakke vijver. Op het terras ‘boven’ veel grote bomen en struiken die de Mediterrane sfeer versterken.
Het Franse zien we terug in het de beplanting: veel bijzondere bomen en struiken, iets wat we vaker zien in Franse tuinen. Veel Fransen laten het daarbij en hebben verder alleen gazon, maar daar zien we de Engelse toets in de tuin komen. Vaste planten en bollen (cyclamen!) worden overal toegepast en geven de tuin een weelderige aanblik. Tussendoor vangen we al een glimp op van de groter waterpartij.
De ‘Italiaanse’ vijver is lang en smal en heeft aan weerszijden een groot aantal fonteinen. Een heerlijke plek om lange tijd te zitten, te luisteren naar het klaterende water of te kijken naar het spel van de vissen
Verder van het huis wordt ook de strakke structuur losgelaten en komt er ruimte voor een meer landschappelijk benadering die voor een mooie overgang zorgt naar het ‘geleende’ landschap buiten de grenzen van de tuin. Daar vinden we ook een aantal mooi fruitbomen en een grote Koelreuteria. Via een prachtige stenen trap keren we terug bij het uitgangspunt: het theepaviljoen.
Deze gekozen aanpak geeft de tuin een feeërieke sfeer, wat ongetwijfeld nog werd versterkt doordat wij de enige bezoekers waren. Dankbaar dat we zomaar mochten rondstruinen, verlieten we uren later deze prachtige plek. Wij gaan zeker nog eens terug in een ander jaargetijde!