HERFST 2019. Deze zondagmiddag is het laatste moment van dit tuinseizoen dat Le Jardin Plume geopend is voor publiek. Ik heb me erop verheugd deze tuin in de herfst te bezoeken. Door de overvloedige toepassing van grassen móet de tuin nu op zijn hoogtepunt zijn. ‘Plume’ betekent ‘pluim’ of ‘veer’ in het Nederlands. De naam is een verwijzing naar de wuivende grassen die grote delen van de tuin in het najaar domineren.
Ik tref het niet: als ik aankom begint het te regenen. En de hele middag blijft het met bakken uit de lucht komen. Maar ik zie ook voordelen: met dit weer hebben we de tuin vast vrijwel voor onszelf. Dat klopt. En de sfeer die de regen oproept is sprookjesachtig. Dat begint al direct na het poortje in de haag dat toegang geeft tot de tuin. Lekker nauw die doorgang, dat zorgt voor een Alice-in-Wonderland-gevoel. Onder de grijze wolken lijkt het wel of de planten en grassen licht geven. Magisch om daar doorheen te lopen, terwijl de regen op de paraplu klettert.
Patrick Quibel, die samen met zijn vrouw Sylvie deze tuin heeft ontworpen en aangelegd bij een voormalige boerderij, ontvangt ons hartelijk. Ik ben net als de vorige keren verrukt van de entree. Die Melianthus major! Ooit heb ik deze plant hier voor het eerst gezien en ik ben er als een blok voor gevallen. Op De Pullenhof (Schalkwijk) hadden wij hem op het pleintje bij de entree staan. Eén keer is hij doorgevroren, maar sinds een jaar of vijf overleefde hij de winter (goed afgedekt met bladeren) en kwam hij elk jaar glorieuzer terug. Een topper, zeker als er regen op het blad ligt, dus wat troffen wij het! Een hele mooie combinatie met Euphorbia en Bidens aurea. Deze laatste enorme planten met wolken lichtgele bloemen. In Nederland niet altijd goed winterhard, maar echt het proberen waard. Ik wil hem in de nieuwe ‘moonlightborders’ in de Goudbek zeker aanplanten.
Het duurde dus even, maar uiteindelijk schoof ik met de plattegrond in de hand de tuin in.
Als eerste de Pluimentuin: licht en luchtig, bewegelijk en dansend. Vanuit de oude wagenschuur (met mooie potten helderblauwe Salvia) is er over de ‘drakenrug’-haag heen al een spannend doorkijkje naar deze tuin. Salvia uliginosa en asters (ik weiger de nieuwe namen te leren, onthouden doe ik ze namelijk niet) domineren de borders in dit jaargetijde, in mooie combinaties met o.a. Sanguisorba, verschillende grassen, Helianthus ‘Henry Eilers’ en uitgebloeide Filipendula. Een groot contrast met de strakke buxusbollen die strak in het gelid staan in de Voorjaarstuin. In deze tijd van het jaar is er niets meer in bloei en is dit een plek om even op adem te komen na het knallende begin. ‘Zen’.
Van de voorjaarstuin door naar de Zomertuin. Deze is voor de oude boerderij aangelegd. Een structuur met blokken buxus, waarbinnen planten bloeien in een warm kleurenpalet: rood, oranje, geel. De buxusblokken echoën de blokken die gemaaid zijn in de appelgaard. De meeste vaste planten waren over hun hoogtepunt heen, maar de Dahlia’s knalden er nog op los. Ook Ipomoea lobata (voorheen: Mina lobata), die leuke klimmer, stond er nog prachtig bij.
Naast het huis ligt de Najaarstuin. Bij een eerder bezoek (toen hoogzomer) was ik hier al heel enthousiast over. Bij het huis is een intiem terras onder de druivenranken. Vandaar kijk je in de najaarstuin, die hoog, weelderig en naar het lijkt onstuimig omhoog stijgt tegen de hagen op de achtergrond. En zo is het ook bedoeld: je voelt je weer een kind, dat op kijkt tegen de beplanting. Ik moet denken aan hoe ik vroeger verstoppertje speelde in een maisveld.
Door de regen spiegelde de grote vierkante vijver niet meer dan een grijze, grauwe wolkenlucht. Toch trof mij opnieuw de sfeer: die ruimte opeens om je heen. Heel voelbaar na de overweldigende beplanting in de najaarstuin.
Vervolgens maken de houten hekjes mij nieuwsgierig: wat zou daar te zien zijn? De voormalige moestuin (potager) is omgetoverd tot de bloementuin. Lage fruitbomen staan als haagjes langs de paden, evenals lavendel en buxus. Van alles mag zich hier uitzaaien. Eén- en tweejarigen vormen met vaste planten en dahlia’s een overvloedige pluktuin. De varentuin biedt vervolgens weer een moment om op adem te komen. Hier een blauw/paarse plant die ik niet eerder had gezien. Interessant door de luchtige bloeiwijze zo laat in het seizoen.
De boomgaard is het hart van tuin: alle andere onderdelen zijn hieromheen gegroepeerd. Het gras rond de bomen wordt in blokken gemaaid. Vroeg in het seizoen bloeien er veel bolgewassen onder de oude appelbomen. Langs de rand de Amerikaanse tuin: grote blokken gedomineerd door grassen als Miscanthus, Sporobolus, Andropogon en een zee van Panicum die als een branding rond de boomgaard golven. Met name de Panicum vond ik geweldig. Die kleur, die beweging, om geen genoeg van te krijgen!
Tot slot natuurlijk ook nog een kijkje genomen op de kwekerij. Ook hier mooie combinaties van moerplanten met tussendoor leuke zitten. Geen weer om buiten te blijven hangen, helaas …
ZOMER 2014 Aan het einde van een warme, droge augustusmaand in 2014 bezocht ik Le Jardin Plume. Een nog vrij jonge tuin, die door Sylvie en Patrick Quibel is aangelegd rond hun boerderij met boomgaard ten oosten van Rouen (Frankrijk).
Grassen domineren deze tuin, vandaar de naam. In het voorjaar geven bollen kleur en in de zomer ‘natuurlijke’ vaste planten. De losse, ijle beplanting in de borders krijgt tegenspel door stevige hagen, die in de vorm van een drakenrug zijn gesnoeid. Dat zorgt voor een spannend spel tussen rust en beweging. In de vierkante vijver spiegelen zich de appelbomen. Ook een moestuin (‘potager’) ontbreekt niet.
Hét kenmerk van de tuin zijn de grote vierkante perken om de appelbomen. Dat deel van de tuin was niet op zijn mooist – ik kom dan ook zeker nog eens terug in een ander jaargetijde!
Bij de tuin is een kwekerij waar een groot deel van het tuinassortiment te koop is. Ik zag hier Melianthus major en Heuchera villosa ‘Autumn Bride’ voor het eerst toegepast en viel als een blok voor beide planten. Een exemplaar van elk ging dan ook mee in de auto terug naar Nederland.