Zacht glooiende heuvels, weilanden, bosschages, korenvelden en boomgaarden wisselen elkaar af. Kloeke trekpaarden staan kop-aan-kont naast een houten schuur. In het lieflijke landschap van La Perche, ten westen van Parijs, lijkt het of de tijd is blijven stilstaan. Op doorreis naar zuidelijker oorden reden we door deze streek en besloten ter plekke niet verder te reizen maar hier te blijven. Stil, eindeloos veel wandelpaden, holle wegen, riviertjes en: prachtige tuinen!
Le Jardin François (Préaux du Perche, Orne) was daarvan de meest verrassende. Rondom een oude boerenhoeve met verschillende bijgebouwen heeft Gérard François in de loop van de jaren een heel afwisselende en natuurlijke tuin aangelegd. Ons troffen het harmonieuze kleurgebruik , het perfecte onderhoud en de afwisseling van sferen, die de tuin heel zintuigelijk maken.
En wat werden we gastvrij ontvangen! We waren de enige bezoekers en de mevrouw bij de kassa moest weg om boodschappen te doen. Maar ze zette vast lekker een fles cider met 2 glazen voor ons klaar, dan konden we wat drinken als we zin hadden.
Een van de belangrijke kenmerken is de aanwezigheid van water. Een beekje doorsnijdt de tuin en geeft een gevoel van verkoeling op een warme zomerdag. Langs de oever veel varens.
Tussen het beekje en het huis loopt langs het huis een pergola, begroeid met druiven, blauwe regen en Campsis. Eronder en ernaast een tuin in groen, wit en blauw, met veel buxusvormen, lavendel, Geranium en Agapanthus.
Even verderop verplaatst het kleurenpatroon zich naar rood en oranje.
De grote verrassing volgt na het bruggetje over de beek. Je staat in een compleet andere wereld. Een smal pad leidt je het (geelbonte!) riet in dat aan beide kanten boven je uittorent. Je hoort niets anders dan het ruisen van de stengels in de wind. Dan opent het zicht zich op een meertje. Wie is er net met het rode bootje overgevaren? De onbekende is net als ik opgeslokt in het riet.
Uiteindelijk laten we het rietland achter ons en stappen de rozentuin binnen. Op het eerste gezicht is dat een teleurstelling: een traditionele rozentuin. Hier betrap ik me op modieus, snobistisch tuingeneuzel. Hoezo uit ouderwets? Deze rozentuin is overweldigend mooi! Een enorme hoeveelheid soorten krijgt de ruime om ‘wild’ uit te groeien. Dat in combinatie met een zeer gevarieerde onderbeplanting maakt dit tot de meest natuurlijke rozentuin die ik ken. In augustus is deze tuin natuurlijk niet op zijn uitbundigst, maar ook nu bloeien er nog mooie struiken.
Wij dachten dat we alles gezien hadden, maar niets is minder waar: aan de andere kant van de toegangsweg ligt nog een ‘Hortensiajungle’. Een smal pad slingert zich door dichte, enorme struiken terug richting het hoofdgebouw.
Daarachter ligt een amfitheater. Wij zien ons daar wel zitten bij een concert is, een kooruitvoering of een stuk van Molière!
We hebben nog een tijd zitten genieten van deze plek, de stilte en de cider!
De tuin is het gehele jaar open voor bezoek. Ook zijn er een aantal vakantie-appartementen gerealiseerd in de prachtig gerestaureerde bijgebouwen.