In 1987 begon Pierre Paris de aanleg van deze tuin, samen met zijn vrouw Nadine, zoon Christophe en een aantal vrienden.

Oorspronkelijk was dit gebied een moeras, waar verschillende bronnen ontsprongen. In de zesde eeuw vestigde de monnik Sint Liphard (477-550) zich hier met zijn volgelingen. Zij kanaliseerden het water en legden een dijk aan waardoor de waterstand geregeld kon worden. Het moeras werd drooggelegd. Het verval in de kanalen (van 106 naar 87  meter in 18 km) was ideaal voor molens, die dan ook bij tientallen verrezen. De bemaling zorgde voor een economische bloei tot in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Toen trad het verval in, werden de landbouwgronden en de molens verlaten en nam de natuur opnieuw bezit van het gebied.

Tot in 1987 dus een deel van dit terrein nieuw leven werd ingeblazen. Een jaar lang werkten Pierre c.s. aan het herstel van de waterlopen, het verwijderen van het struikgewas en het uitdunnen van het bos, allemaal zonder gebruik van zware machines!

Wat startte als een tuin van 5000m2 is in de loop van de tijd vergroot en inmiddels beslaat het park twee hectaren. Smalle paden slingeren van bruggetje naar bruggetje. Overal is water en dat geeft de tuin een heel bijzondere sfeer. Onder de hoge bomen zijn grote hoeveelheden struiken aangeplant. De tuin heeft o.a. de Franse nationale collectie Ilex (hulst). Ook Acer, Cornus en Hydrangea zijn ruim vertegenwoordigd. De laatste jaren worden er veel clematissen aangeplant. En er is er een grote collectie Astilbe.

De sfeer is sprookjesachtig. Om bij de tuin te komen loop je een stuk door een verwilderd bos over een smal pad tussen het Groot Hoefblad door. Je stapt door een houten poort en plotseling sta je in een compleet andere wereld. Het lentezonnetje dwarrelde tussen de bomen door en deed het prille groen oplichten. Een eindeloze variëteit van struiken, bomen en vaste planten. Zingende vogels overal water en mos onder je voeten.